Porazka jest jedynie szansa na to, aby zaczac jeszcze raz - inteligentniej

Brak zsynchronizowania "tu i teraz" sprawia, że dystans czasowy i przestrzenny między narratorem a światem przedstawionym określa się jako duży, związany z szerokim horyzontem narracyjnym. Najbardziej znamienną cechą polskiego realizmu są ciągłe zmiany perspektywy czasu i przestrzeni. Dokonują się one przeważnie bez żadnego uzasadnienia.


Być może  gdybym to wiedziała, zaliczyłabym dzisiaj ten nieszczęsny pozytywizm. A tak mam dwa w indeksie i poprawę w przyszły wtorek. Wiedziałam, że jak nie nauczę się jednej jedynej rzeczy, to z tej jednej jedynej rzeczy zostanę zapytana. Ot tak, po prostu, taki życiowy pech. Ale chyba dr C. nie była dzisiaj w dobrym humorze, bo tylko Patka zaliczyła. Ale nie ma się właściwie co dziwić- Patka ma łeb jak sklep. Przejrzy raz notatki, pójdzie, zaliczy, zapomni i ma z głowy. A ja? Ja nie śpię przez trzy noce, kuję jak głupia i nie zaliczam. I taka to polityka.
Czyli co, jednak do czterech razy sztuka? Oby.

Dzisiaj trochę się podołuję. Ale jutro już wezmę się w garść. Ogarnę się, posprzątam pokój, zmyję z paznokci pozostałości lakieru. I schowam wreszcie głęboko, głęboko zimowe buty. To już chyba najwyższy czas.


Jak on mnie rani. Pisze: Zależy mi na Tobie, Nadal siedzisz w moim serduszku, Chciałbym spróbować jeszcze raz... A później wszystko odwołuje. Bo był pijany, bo mu się amor włączył, bo czuł się samotny. A ja? Ja- głupia, naiwna, łatwowierna, infantylna kretynka. Przecież ja go nie kocham. Dlaczego ja się daję złapać na te jego czułe słówka? No dlaczego?? Rozumiem, gdyby to było pierwszy, drugi raz. Ale nie ósmy czy dziesiąty. Aż mi brak słów na określenie swojego poziomu debilizmu.